To jest chyba najkrótszy post na blogu jaki do tej pory napisałam. Celowo, mając na uwadze fakt, iż listopad już po malu dobiega ku końcowi, a nasze myśli pochłonięte są planowaniem oraz przygotowaniami do Świąt, najpiękniejszego okresu w roku.

W tym czasie przeglądania lśniących magazynów, książek kucharskich oraz naszych ulubionych sprawdzonych przepisów, nadal staramy się (mam taką nadzieję) jeść dobrze, zdrowo i smacznie.

Dla mnie, warzywa, konwencjonalnie podzielone na przekąski lub antipasto oraz dodatki, od zawsze odgrywały równie ważną rolę podczas posiłku, szczególnie kiedy jemy w domu.
We Włoszech jesteśmy rozpuszczeni pod względem sezonowego wyboru i różnorodności. Warzywa, cała gama wszelakich liści sałatowych, karczochów, różnokolorowej fasoli, puntarelle, gorzka cykoria, boćwina, grzyby porcini i tak dalej, są przygotowywane w bardzo prosty sposób, gdzie smak i ich tekstura są najważniejsze, bez dodatkowych, często zbędnych zdobień. Nie trzeba wspominać, że targi i rynki warzywne są otwarte sześć dni w tygodniu. Zgiełk i gwar, którego jest mi w Londynie niezmiernie brak. We włoskich restauracjach „contorni” (dodatki) są wręcz wypatrywane niż omijane przysłowiowym szerokim łukiem. Przykładowo, w Rzymie szukaj karczochów alla romana (gotowane) lub alla giudia (smażone), albo puntarelle z sosen z sardeli. Jest to bardzo sezonowy, tradycyjny i absolutnie przepyszny sposób celebrowania jesienno-zimowych zielonych warzyw. I to tylko jeden z powodów, dla którego warto otworzyć stronę „contorni”.

W Londynie jakkolwiek, wybór oraz różnorodność świeżych produktów jest nieco inny. Mogę znaleźć tutaj włoskie przysmaki, nawet bardzo blisko domu, ale czasami jest problem z ich świeżością. Powiedzmy prawdę, jedzenie nawet lekko zwiędłych liści radicchio to na pewno nie ta sama przyjemność. Dlatego, w chwili obecnej przejściowego mieszkania w Londynie, znalazłam swoją drogę jak i gdzie robić zakupy spożywcze, i w rezultacie przygotowuję dla nas wszelakiego rodzaju sałatki lub smaczne dodatki. To powiedziawszy, przyznając że, nigdy nie lubiłam sprowadzającego na drugi plan podziału i rozgraniczenia pomiędzy przystawki i dodatki, cieszmy się i celebrujmy ważność oraz pyszność różnorodnych sezonowych smaków połączonych w całość na jednym talerzu.

Właśnie podzieliłam się z Wami kilkoma nowymi przepisami na :

-Sałata, Ogórek oraz Lubczyk

-Jesienna Sałatka z Gruszką, Zielonymi Pomidorami, Selerem, Zieloną Fasolką, Serem Comte oraz Orzechami Laskowymi

-Granat, Buraczki oraz Czerwona Cykoria Belgijska

-Surówka z Czerwonej Kapusty, Buraka oraz Czerwonej Cebuli

-Ogórek z Koperkiem

-Surówka z Marchewki

Smacznego xx

Some time ago the Dégustatuer came to me with an announcement: we have to live in London.
Live? I felt like I didn’t really know the meaning of this word anymore, out of fear. Fear of relocating but mostly fear of not living in Italy.
I felt that I had settled in Italy already, despite the fact we moved around a little, first Rome, then Venice and Florence to follow. I had started to feel that this adopted country has become a home to me, which was about to collapse and the entire world to fall apart. But the world didn’t fall apart and instead of relocating we have had to come to terms with sharing our time between London and Florence, with myself being, at least initially, mainly in Florence making a fairly smooth transition, with a few bumps on the road, to spending more time together in London.

Our „little” pied-à-terre, is a mews house, when we collected the keys it needed some love.
All the beautiful plants climbing on one side of the house had died during the abnormally dry and warm English summer (over a year ago by now). Sadly nobody took care of them in the meantime and there wasn’t a lot we could do to save them.

The unfurnished property needed to be turned into a liveable space almost immediately: we had found online a French antique dining table from a dealer based in London, which couldn’t be any easier; the very big and super comfortable bed came on the first day too (perfect, no need for a hotel), which found its way to the top floor and the largest bedroom in the house.

We made our first trip to London by car bringing lots of little necessary items and utensils for the kitchen, a few cookbooks and some clothes. After a couple of months we also shipped more of our belongings from Florence and the rest we’ve been buying gradually. We may not furnish our pied-à-terre completely, there is no such need for it as yet, but the kitchen however, is very well stocked up and fully equipped. Each time when we make a road trip from Italy to the UK I bring so many specific ingredients like taralli from my favourite shop, vinegars, hazelnuts, anchovy sauce „la colatura di alici” and different kinds of flour. From our latest adventure and drive through various places in Tuscany and Alba I managed to get a whole year’s supply of olive oil (also a very young one, not filtered and extremely fragrant) and wine, mainly from the Langhe region, always red.

The usual scene after a trip to The Pimlico Road Market

Before our life changing Italian adventure which started in Rome, we both had lived in London and it’s where we met. It should feel more natural being back, especially to the same area and on a relatively temporary basis, but somehow, it isn’t. A lot has changed in the meantime. There was Brexit to begin with, followed by Covid. The demographics, the choice of produce (I mean food here) and its availability, the restaurant scene has changed. In some ways I had to rediscover London again. We eat at home a lot, by choice, a lot more than we had envisaged. I thought I’d cook more non Italian food here, like French or experiment more Oriental and spicy cuisines, but that hasn’t fully worked out. Our taste buds have shifted and got used to the Italian culture of eating and preparing meals. Moreover, I’d always find a new recipe to try out, which in turns becomes our latest favourite, so we stay close to what we like best.

In London I’ve always enjoyed going to the Pimlico Road Farmer’s Market, which opens only on Saturdays. There is this one particular stand where I manage to find delicious and crisp apples, colourful bunches of fresh Swiss chard (so hard to find otherwise in central London), crunchy spinach leaves, wonderful cauliflower and carrots.

At the very beginning of our new living situation, before I found my proper way around the old and new grocery shops, when mainly root and cabbage family vegetables were in season,
the St John’s „Beyond Nose to Tail” cookbook came to my rescue. All of a sudden everything got better with a dollop of crème fraîche, mustard and a handful of capers. Now, when St John restaurant opened its doors in Marylebone, it’s much easier for us to hop on the tube or even walk to dine there. I immediately shared with you two recipes: for a thinly sliced beetroot salad and roast pumpkin (or squash) with beans and a dollop of greek yogurt. Surely there will be more to come.

The top floor bedroom in our mews house with eaves has two sets of opposite windows.
Along one of them (with a nicer view) I organised my desk where very often I’d write and edit the recipes for the blog, and occasionally get distracted watching the world go by.
From the left corner of my window I can see a short polished street lined with terraced white properties on both sides, just like a mirror image. In London it’s a custom to elegantly display on buildings blue plaques containing the information with the relevant years when a famous person (an actor, artist, musician, writer and so forth) had lived at a given address.

I take Halsey Street most often than not when I stroll to my fishmonger. One day when I suddenly looked up at the number 24 I noticed a blue plaque commemorating Elizabeth David (1913-1992), a cookery writer, who lived and worked at this II grade listed house between 1947-1992. I can see her house each time I approach the window or simply work at my desk. A destiny? Call it as you wish, but since that day I’ve been a happier person in London, more creative and relaxed about sharing our living situation between two countries.

I own two Elizabeth David’s cookbooks. The first one I bought had to be „Italian Food” of course, and the second one „Is There a Nutmeg in the House?” the Dègustateur gave me a couple of years ago whilst living in Venice. It was one of the very few items he got left by his late mother. This is the book that I, fully unaware of the Elizabeth David’s house across our future London base, packed and shipped from Italy to my new kitchen.

In early September, upon returning from our annual summer family holidays in Poland, I decided to get reacquainted with the „Is There a Nutmeg in the House?” book and chose a few recipes that caught my attention. This particular book is a direct sequel to „An Omelette and a Glass of Whine”, it contains a selection of the author’s journalistic and occasional writing as well as material from her files, notes and letters, none of which has appeared in any of Elizabeth’s nine previous books.

My initial intention was to build a whole menu (and cook a big dinner for us) out of the selected recipes: a starter, maybe a mid course, main course, some vegetables and a dessert. But instead I settled on choosing a few dishes that I really wanted to try out and prepared them all on separate occasions, adapting the recipes ever so slightly as the quantities of the ingredients were not always indicated.

My very first dish was: pork chops, spiced and grilled, and this is what the author says about them: „This is an effortless and delicious lunch or supper. It does however presuppose a supply of the home-made Italian spice (white peppercorns, juniper berries, nutmeg and cloves)…”. I served the spiced chops with a crunchy green salad and a potato and onion frittata (something new that I wanted to give a go at the same time).

On the following weekend I made us a spinach and potato tian (there are anchovies involved too which truly elevate this potato, spinach and egg bake onto another level), which coincided perfectly with warm weather in London. It’s meant to be eaten once it’s cooled down enough (it needs to set before slicing) and works a dream for a picnic. I had watched a video by Elizabeth’s editor, Jill Norman (link here), which helped me a lot to put this recipe together. We absolutely loved it and I can’t wait to bake the tian again.

Finding new pasta recipes is always a winner for me and I didn’t have to force myself much here either. The minute I saw „Tagliatelle al Mascarpone” with walnuts and parmesan I said to myself: I just have to make it. I used tagliolini instead, and worked with the ingredients and their amounts to my liking. This mascarpone pasta recipe is the easiest and the quickest dish to make, and extremely enjoyable indeed.

Speaking about quick, easy and effortless; years back whilst visiting one of my favourite kitchen stores in London, David Mellor, I found a wonderful book on the shelves by Caroline Conran: „Sud de France. The food and Cooking of Languedoc”. One of the puddings I’ve always wanted to make from the book are chocolate pots with chestnut cream. You literally just have to melt some dark chocolate, stir in some cream, fill little pots or tea cups with the chocolate and drop a dollop of chestnut cream or puree in each. Since we are on a sweet note now and I haven’t decided yet what to make from the Elizabeth David’s book, I’m leaving you with this simple and indulgent chocolate recipe, which you can always modify, if you wish.

Buon appetito xx

Photographs, hidden in drawers, tucked in between pages of old books, or left somewhere in between paperwork on a desk top. The memory is like a drawer. You put something in, close it and most likely forget about it.

To open the drawer again means to bring the memories back to life, to tell a story and let those images left in disorder spark and start a new narrative.
My disorganised collection of images that I stumbled upon recently was in a form of a memory card the I hadn’t fully forgotten. I’d rather say that I had left it for the right moment.
I haven’t even glanced yet at the whole set of the higgledy piggledy pictures taken here and there, but I knew that there were a few moments saved from my birthday a year ago.

More often than not, we celebrate our birthdays by going away for a couple of days, just the two of us. A convivial sharing of a birthday cake comes afterwards.
It was end of March and that year we were undecided between The Amalfi Coast, Sorrento, and a little medieval town in Piedmont called Guarene. During the period after Christmas and before Easter very few places are open on the Costiera Amalfitana, and the hotel we wanted to stay at was waiting for Easter to open its doors to welcome its guests. Usually at this time of year the weather is rather unsettled and after having checked the weather forecast, we abandoned the idea of Sorrento and left for Piedmont instead. We had chosen to stay at Castello di Guarene, an exquisitely renovated and restored 18th century former summer residence of the Counts of Roero, built where in the Medieval Era a fortress used to stand. Guarene is perched on a hilltop and the castello boasts unparalleled views over the vine growing hills of Langhe and Roero. Its gardens are very elegant and vast, landscaped in the Italian style in the first half of eighteen century. Guarene was also just a perfect base for us to go to Alba, Canale and Bra on our last day.

We ventured to Alba for my birthday, a little seafood lunch followed by the purchase of some local specialities to take home with us. I’d always buy some carnaroli rice, hazelnuts, tajarin pasta, ganduiotti and some wine. We also ended up with a bag Corinth raisins (sold per weight) which I love baking with, deliciously looking big jars of tuna in oil (perfect for salads) and a couple of bottles of Tuscan wine, only because the price tag was more attractive (which is often the case).

After an afternoon spent at leisure in the spa and a few lengths in the swimming pool, we were set for an intimate birthday dinner in a private dining room, where we relished some samples of the best known Piedmontese classics. Then a morning walk in the gardens, more of the spa (as it started to rain) a dinner in Canale, our much loved and happy place. I think it’s perhaps because it was in Roero where we started our relationship and appreciation of Piedmont, in a lovely agriturismo a few minutes outside Canale.

Just after our last breakfast in the most stunning room with high ceilings, Murano chandeliers, hand painted walls and secret doors we drove to Bra. I managed to quickly run to the nearest butcher and get some Bra sausage literally two minutes before all the shops closed for their lunch break. In Italy closing lunch times are sacrilegious.

A delightful surprise and a present for both of us was Fulvia, my friend from Turin, joining us for lunch at Osteria Boccondivino. A very warm, joyous and laughter filled time spent together, an absolute highlight and a perfect ending to this trip.

And that is exactly how this untold story and almost forgotten pictures have shaped my recent cooking and dictated what recipes I would like to share with you.

First is the La Focaccia della Befana (La Focaccia Dolce Piemontese).
I came across this particularly appealing recipe whilst searching for a way of making the focaccia dolce I once had in Southern Italy, in Basilicata to be precise. It was a form of a slightly sweet sourdough and olive oil bread with a sugared crust.
Instead I found this almost forgotten Focaccia Dolce Piemontese, studded with raisins and candied orange peel which has a beautiful and heart warming story behind: it used be prepared for the Christmas festive season all the way up until Epiphany, but it was also baked on occasions when people just wanted to gather to spend some time together, share a meal and enjoy each others company. I baked it twice in a row as our pre-Easter treat. It’s also a dream toasted with lashings of butter and cheese or a marmalade.

Also for Easter I made us Uova Ripiene alla Piemontese, hard boiled eggs with tuna and anchovy filling. A delicious and slight deviation from they way we would normally have them.
Recently I’ve been spending some time in London, in our pied-à-terre. As you can imagine, the markets, which are few and far between, or grocery stores don’t offer the same array of produce as we have gotten used to in Italy. Whilst I’m here however, I conjure up meals and work with what’s available, but still lean towards Italian cooking. So I’ve got reacquainted with jerusalem artichokes and cooking them with garlic and parsley is a loose adaptation from a cook book I bought recently in Turin. This side dish couldn’t be any simpler: peeled and sliced topinambur stewed in olive oil with a few cloves of garlic, then tossed with freshly chopped parsley and seasoned to taste.

Patate alla Savoiarda, buttery potato and Fontina cheese bake, is another cosy, very enticing and comforting dish from Piedmont, that you need very little to go with, perhaps some grilled vegetables or just a crisp green salad.

I remember the first time I baked the hazelnut and chestnut cream tart. Chestnuts and hazelnuts are a timeless and delicious combination which I’ve grown deeply fond of, and I have to thank Piemonte for this as well as the Ristorante Tre Galline in Turin. I tend to use a shop bought sweet chestnut puree (or cream) for the sheer ease, spread it inside the buttery pastry case and finish it off it with a generous layer of whipped egg and ground hazelnut topping. I find the traditional torta di nocciole slightly too dry for my personal liking, but this tart is a perfect matching of the shortcrust pastry, creamy filling and a moist crunchy layer of hazelnuts. I’ve baked this tart for us for Easter to pair it with chocolate Easter eggs, in a nutshell the essence of Piemonte flavours and a very delectable way to unearth some sweet birthday memories.

I met my friend Fulvia on social media, on Instagram. I can’t recall exactly how it all began, but we followed each other and she would often leave a kind comment under my posts. And I’d always reply.

I was living in Rome at that time, a few moons back, and one morning I got a message, that she was travelling to Rome for work commitments.
We met at the Termini Train Station, it was already late, almost past dinner time and her train was delayed. But we both wanted to meet, and time didn’t matter. We only spent a couple of hours together, but it turned out to be enough to connect and start a long term friendship. It would be the only time we saw each other in Rome. Venice was next.

We lived in Venice for a year, in a red palazzetto with a terrace on top. A few months after we had managed to settle in I received a fabulous text that Fulvia, her husband Michele and son Ruggero, a cute little boy, would be in town for a weekend. Michele loves sailing and he can navigate through the floating city with great ease. His father used to work in Venice as a professor and Michele would come to see him very often. Now it was his turn to show Fulvia and Ruggero around, and take them sailing too. This way, they would have a fun and exhausting day out, the humidity in august can be really tiring. The last dinner we had was in our palazzetto. I quickly came up with an idea of what to cook and rushed to the market. Fulvia and Michele come from Turin, and they love their meat, fish so so. I cooked a mix of Italian dishes, from Bucatini all’Amatriciana (a Roman pasta dish we love) to Sicilian Caponata. Having been initially slightly apprehensive about cooking an Italian feast for Italians I didn’t know that well yet, I decided to relax and just let it be. Some prosecco for an apreitivo always helps to put everybody at ease. The dinner turned into a terrific evening with lots of laughter, good food (we all truly enjoyed it), lots of wine and making plans to go to Turin. Ruggero by that time was already asleep in the room next door and the Dégustateur was finally convinced to go. „It’s a grey and industrial city”, he used to say, but now some curiosity sparkled in his eyes. Since then our friendship with Fulvia evolved and grew stronger, even without seeing each other for a very long time. A good test of a friendship is to be close when things turn difficult. And she was, more than I could imagine.

In January 2023 we made a decision: we are going to Turin, sooner rather than later.
We have a little pied-à-terre in London now and it was more convenient for us to fly from London rather than to go back to Florence first. We took an early flight and we left for almost ten days.

Once we arrived to a sunny and very cold Turin, I was in desperate need of a good coffee and a cornetto. I didn’t sleep very well that night and I needed a little pick me up. The hotel room was ready and we got a little surprise in a form of superb accommodation on the top floor with views over Turin and the white Alps in the background. It was almost midday and I had no idea where to go in a search of a coffee shop that would still serve breakfast. I walked into the first place that looked promising, had my cappuccino, orange juice and a cronetto alla crema for myself, and one alla gianduia for the Dégustatur, who stayed in the hotel for a work related matter.

After having warmed up a little we set off to search for a place for lunch. We didn’t know Turin at all. We just decided to discover it whilst being there, trust our observations and our own judgment, and we did well. It was already getting quite late and we had to move fast. After a few turns here and there, a few „no” to certain places, we stumbled upon Galleria Subalpina, with its iconic Caffé Baratti & Milano, the city’s institution, where ladies and gentlemen meet to talk, sip hot chocolate and immerse themselves in a Turin of other aristocratic times. Café Baratti & Milano, however, is also an excellent spot for lunch and our pasta dishes were just divine. After a lovely lunch accompanied by a glass of Barolo we completed our first meal with a coffee and the very first bicerin at Caffé Mulassano (IG), another well known and frequented establishment. Our first taste of Turin didn’t disappoint.

Italian breakfast, where it’s all about coffee, sweet pillowy soft freshly baked pastries and conviviality has become our favourite. We’ve been eating cornetti alla crema together again and enjoying this little pleasure in life more than in the past.

Our morning routine in Turin varied slightly: after a couple of coffees, la spremuta di arancia and cornetto we would walk to Guido Gobino for a rich and thick hot chocolate. Usually we would order a classic hot chocolate with whipped cream, or with a dollop of home made gianduia spread.

Another way of starting the day in Turin was to begin with a glass or two of bicerin, and then make our way to Farmacia del Cambio for a cappuccino and some of the best pastries we ever had. I’ve tried bicerin at a few coffee shops so far, and the one I’ve enjoyed the most belongs to Caffè Al Bicerin, exactly where it was born. The recipe is a safely treasured little secret. In order to obtain a good bicerin you have to combine three main ingredients: caffè, hot chocolate and crema di latte, all of which have to be of a very good quality. The hot chocolate is cooked patiently for hours in particular copper pots according to the „ricetta antica”, a special light and aromatic blend of the coffee must be selected to follow the original recipe, which has been passed down through the generations. Once the bicerin arrives on the table, the instructions will follow: don’t stir it, just sip it as it is. And that is exactly how we had two generous bicerin to start „our breakfast alla Torinese”. It may seem marginally excessive, but Turin is the city of chocolate, of traditions that I love and greatly enjoy. It wasn’t the time to count calories or feel guilty, moreover, it was very cold in January, we walked a lot only building our appetite for more.

We truly had a wonderful stay. On the first evening we were warmly welcomed by Fulvia, who started by giving us a tour around the historic centre and drove us to beautifully lit Monte Dei Cappuccini across the river Po, to admire the fascinating panorama of Turin. Slightly chilly and with red noses we all came back to our hotel for a super quick change into black dresses as we were meeting Michele for an elegant aperitivo followed by a birthday dinner at Arcadia restaurant (right next to Caffè Baratti&Milano). A very elegant venue with high ceilings, a timeless atmosphere and a very curated local cuisine. Perfect start to savouring Turin.

I must confess, after having lived in Rome, Venice and Florence, travelling a fair bit across Italy, it was so refreshing to eat in a restaurant and hear no other language but Italian. It didn’t happen in every single place we went to as you can imagine, the most „international” restaurants were the ones listed in the Michelin Guide, and they made their way onto the list for all the right reasons.

Turin is known to have been one of the greatest capitals of Italian industry. Whilst the memory of Fiat is slowly fading away, the name of Ganni Agnelli, a perfect example of discipline, charm and sprezzatura is still alive and growing stronger. La sprezzatura is an Italian word for something that is actually hard to categorise or define fully: it’s an elegance without showing almost any effort, nothing is overdone as if it always comes naturally, a nonchalance, that very few posses, and many want to achieve.

Nowadays the city tries to find its perfect balance between tourism, attracting new investment, creating employment, maintaining high levels of culture and education. It’s also extremely rich in green public spaces and by being located at the foot of a hill, it’s lazily cuddled by the longest Italian river, the Po.

Turin is a city of arcades, a historical and architectural heritage, made in different styles and of different materials. An 18 km stretch of the history, grandeur and elegance (12.5 km are interconnected). With the play of lights and shadows they make for a majestic setting of the salotto-like city of Turin. Just take a walk along Via Roma, then cross Piazza San Carlo (where the iconic red lit Martini sign hangs) all the way up to Piazza Castello. Next turn on Via Po and walk straight to the vast Piazza Vittorio Emanuele to be able to experience the sheer scale of this symbol of Turin and to feel like if almost entering a bygone era.

I’ve always had a soft spot for Piedmont and we’ve travelled to this region during various seasons of the year. Without a shadow of a doubt colder months are the most magical for me. Perhaps by paying a visit in January, and experiencing both sunny and very cold days as well as misty, sombre and atmospheric ones, I’ve found myself to be the happiest. I absolutely love the hot chocolate and sipping bicerin culture, the most suitable time for me to do this are the colder days of the year.

But my soft spot goes beyond the hot chocolate and coffee, it’s the wine and the manicured hills that make the wine alive and of a distinctive character, it’s my firm favourite vitello tonnato, thinly sliced cooked veal with lashings of tuna sauce (the version I make at home you can find here), brasato al vino– slowly cooked beef in a local red wine, then there are the peppers served with anchovies or an anchovy sauce, decadently rich in egg yolks tajarin pasta, or silky smooth panna cotta, or a creamy rich amaretti and cocoa custard called bunet. To name just a few. Oh, then there are the hazelnuts, the best ones in Italy. I have brought a new supply of hazelnuts back home with me and I’ll be baking (I think as soon as I finish this post) my forever favourite chestnut cream and hazelnut tart.

Before I list a few restaurants that we truly enjoyed and are hoping to dine at again, let me tell you a few words about „Fulvia’s risotto”.

One Sunday afternoon we drove with Fulvia and Michele over the hills of Turin up to Basilica di Superga. Our friends now live on one of the hills in their lovely family house with frescos, little church (yes, a church, not a chapel) and a red brick cantina below the house. We had our Sunday dinner at their house with Fulvia’s deft cooking, Michele’s wine entertainment and Ruggero’s help to lay the table. A fabulous meal with great food, wine, Michele mother’s hazelnut tart and each others company, all the main ingredients of an unforgettable evening. I definitely will not forget about the pumpkin and sausage rice dish (almost like a risotto but not quite) seasoned with cinnamon that Fulvia made.

When possible I bring back home a very particular Bra sausage, produced only in the city of Bra. It’s thin and rolled in circles, sold per weight, and it’s meant to be eaten raw, consumed within a two or three day window. I brought 1 kg of the sausage back. I used roughly three quarters of it, combined with minced veal, for a ragù to be tossed with tajarin or tagliolini pasta, and the rest I left for the risotto, my interpretation of Fulvia’s dish.

First I baked in the oven delica pumpkin sliced into half moons.
I opened a brand new pack of carnaroli rice and proceeded as with any risotto: I fried finely chopped onion in a mixture of olive and butter until it softened, then I added the rice and waited, until every grain of the rice got warm. Then I poured in some white wine and waited, until it almost evaporated but not completely! Next I tossed in the crumbled Bra sausage, started adding small quantities of warm light chicken stock along with pieces of the baked pumpkin. Somewhere in between I was adding ground cinnamon (be generous) and waited until the rice turned al dente and the dish creamy enough. You could stop here, but if you choose to follow the risotto making process fully, turn the heat off and energetically stir in some cubed cold butter and grated Grana Padano cheese, the process called mantecatura.
Wait two minutes and serve the risotto, always alla onda (a dense creamy consistency) and accompanied by a glass of red wine.

Find your favourite raw sausage and have fun in the kitchen, make it your own risotto with personalised ingredients.

When in Turin try:

Chocolate:

-Guido Gobino

-TOC

-Peyrano

Bicerin at Caffè Al Bicerin

Before dinner have an aperitivo, usually presented with a delightful array of nibbles.

Eat at:

Ristorante Consorzio, a very particular and creative journey through the regional food of Piedmont, I also loved the stripy pink-red tablecloths

Magazzino 52, an informal but of great quality and style eatery, with a vast and particular, well curated wine list

Tre Galline, a traditional and sophisticated establishment in Torino. I’ve wanted to eat there since my friend in Rome told me about it years back, and it was so worth the wait. Their famous bagna càuda is a must try, and it’s best shared: it comes almost overflowing with a generous selection of cooked and raw vegetables, as well as carne cruda (raw meat)

L’ Ancora– for the seafood lovers

Arcadia, next to Barrati & Milano, for an elegant and traditional meal as well as an impeccable old fashioned Italian service

Lato już przeminęło. Otulona chmurami Florencja czeka na przybywający wolnymi krokami deszcz. Widok, którego po długim i najgorętszym lecie we Włoszech jakie pamiętam, nie widziałam bardzo długo. Najsmutniejsza rzecz w tym wszystkim to ta, kiedy doskwierający upał nie pozwala robić prawie nic i każdy tylko czeka na ochłodzenie. Kiedy z czasem temperatury opadną, ten moment najprzyjemniejszej i balsamicznej pogody umyka tak szybko, trwa za krótko. I tak dokładnie było tego lata. Jakkolwiek, staram się podtrzymywać tą ulotną chwilę lata, nie pozwalam mu odejść. Chęć, a ponad wszystko potrzeba zobaczenia ponownie wychodzącego słońca, jest mocniejsza niż zazwyczaj, także w życiu prywatnym.

Prawie każdy sierpień oznacza dla Dègustateura i dla mnie przyjazd do moich rodzinnych stron w Polsce, do moich rodziców. Dwa tygodnie na wsi, miejscu w którym dorastałam, miejsce które kocham. Moje rdzenne okolice to tak naprawdę nic specjalnego, oprócz pięknego rolniczego krajobrazu, bezkresnych płacht pól, złotych zbóż gotowych do skoszenia, oraz ciepłe wspomnienia mojego dzieciństwa, kiedy to życie wydawało się proste, bezpieczne i beztroskie.
Czas spędzany w domu zawsze wydaje się przemijać niezmiernie szybko, a jeszcze szybciej podczas ostatnich dni. Ale czy to już tak nie jest, kiedy się dobrze spędza czas?

Nasze dni w Polsce płyną naturalnym i lekkim nurtem. Śniadanie razem lub oddzielnie, na tarasie, pośród kwiatowego przepychu mojej mamy. Obiady i kolacje jakkolwiek, jemy razem, tradycyjnie zasiadając do stołu. Wieczorom w szczególności akompaniuje nam wino oraz zdrowa ilość śmiechu, łagodząca barierę językową Dègustateura.

Moja mama dla nas dużo gotuje, co sprawia jej ogromną przyjemność (idące za tym zmywanie naczyń to już inna para kaloszy). Jednak tym razem było nieco inaczej. To ja spędziłam więcej czasu w kuchni, ponieważ moja mama nie czuła się dobrze. Oprócz gotowania wykonywałam także wiele innych rzeczy i prac, dedykując więcej czasu moim rodzicom, podążając za naturalnymi zmianami w życiu.

Moją jedyną rutyną i stałą będąc w domu rodzinnym to długie spacery, na które zabieram nasze dwa małe psy. One to wręcz uwielbiają. Jak tylko się pochylam i zakładam na nogi buty, zaczynają one skakać mi do nosa, szczekać oraz wydawać wszystkie odpowiednie odgłosy, jakie wydają psy gdy są szczęśliwe. Przez pierwsze kilka metrów te niewielkie psy ciągną wręcz nas na smyczach (bardzo często Dègustateur do nas dołącza), kiedy docieramy do mało uczęszczanej drogi polnej, biegają one swobodnie i wąchają wszystkie nowe napotkane zapachy. W drodze powrotnej, biedaki idą zmęczone za nami. Do tego mamy koty, trzy mówiąc dokładnie. Dwa z nich, bliźniaki, znalazły drogę do naszego domu podczas pierwszego lockdownu. Oczywiście od razu otrzymały całą uwagę oraz miłość, jaka jest tylko możliwa. Szczęśliwie mamy duży ogród do zabaw oraz wystarczająco miejsca na kanapach oraz fotelach, na których nasze „małe zoo” uwielbia odpoczywać.

Po całodniowych obowiązkach nadchodzi kolacja, mój ulubionych posiłek. Kilkakrotnie przygotowałam nam risotto: risotto allo zafferano oraz risotto grzybowe (zawsze się u nas znajdą suszone grzyby). Od pierwszego podejścia uwielbiam gotować risotto. Dla wielu osób wydaje się ono trudne, ale naprawdę, nie ma się czego bać. Moja mama usiadła w kuchni i podglądając robiła notatki. Dègustateur również się przyłączył do nas, okazyjnie mieszając risotto i polewając nam wino. Pojawiły się moje włoskie pulpety w sosie pomidorowym, i było ich bardzo dużo. Podzielone zostały zamrożone na smakowity obiad dla rodziców, kiedy tylko im przyjdzie na nie ochota. Dodatkowo przywiozłam kilka słoików toskańskiego sosu pomidorowego pomarola, który wystarczy wymieszać z makaronem ugotowanym w ostatniej chwili, znakomite danie na każdą porę dnia.

Było także ciasto jabłkowe, dwa razy. Od dłuższego już czasu chciałam upiec dobre ciasto jabłkowe, a przez dobre chcę powiedzieć mokre, miękkie i pełne owoców. Dokładnie jakie lubię.
Nigdy nie przepadałam za suchym, kruchym ciastem, lub tzw. crostata we Włoszech. Jedyna tarta-crostata jaka mi zasmakowała to orzechowo figowa, w Piemoncie, gastronomicznym niebie dla podniebienia.

Wychowałam się jedząc jabłka i brakuje mi ich we Włoszech. Praktycznie przestałam je tutaj jeść. Jakiś czas temu rozmawialiśmy właśnie o jabłkach z Leo, moim ulubionym sprzedawcą na rynku Sant’ Ambrogio. Większość odmian rozpoczęła zanikać wraz z wejściem międzynarodowych sieci spożywczych do Włoch, zmniejszając ilość ich odmian z wielu do kilku.

Zatem wykorzystałam ten czas i upiekłam nam ciasto jabłkowe w Polsce. Podążałam za przepisem Letitii Clark z książki „La Vita è Dolce” i ciasto okazało pełną delicją. Mój tato był akurat w domu kiedy wyjmowałam je z piekarnika. Pochłonęliśmy prawie całe ciasto nie pozostawiając mu szans na ostygnięcie. Jedyna moja modyfikacja w przepisie to ilość cukru i sposób wyrabiania ciasta, jak dla mnie nieco prostszy (przepis można znaleźć tutaj).

Czekoladowe i migdałowe cantucci, maczane w Vin Santo, okazały się wielkim sukcesem, a nawet triumfem, ku mojemu zaskoczeniu. Po podobno sytym risotto, każdy znalazł miejsce na cantucci, i to sporo miejsca. Nawet Dègustatuer, który we Florencji ich nie tykał, teraz nie mógł przestać się nimi zajadać. Najwidoczniej są takie rzadkie chwile w życiu, kiedy wszystko układa się w całość.

Po sierpniu przyszedł wrzesień, a wraz z nim pewne zmiany w moim życiu.

Gotowanie jedzenia i dzielenie się posiłkiem od zawsze było dla mnie sposobem na pokazanie troski oraz miłości. I nadal tak jest, ale ostatnimi czasy musiałam uświadomić sobie i nauczyć się gotować dla tylko jednej osoby, dla mnie. Coś, czego nie robiłam od wielu, wielu lat.
Hm, co tu zatem ugotować, kiedy nagle jesteś naprawdę sama? Kiedy masz nadzieję, aby to raczej gorzkie uczucie odeszło w nieznane jak najszybciej? Jak rozpocząć?
Ja rozpoczęłam od pobudzenia mojego prawie nieistniejącego apatytu od zjedzenia czegoś, co mogę jeść zawsze i na co zawsze mam ochotę: cornetto alla crema, włoski rogalik nadziany kremem budyniowym, jeszcze lepiej jak jest doprawiony wanilią. Jest to dla mnie balsam dla duszy i ciała.

Mój ostatnio ulubiony rogalik kupuję w Caffè Gilli, do której spaceruję rano bardzo elegancką Via Tornabuoni, a następnie skręcam na plac Piazza della Reppublica, na którym znajduje się kawiarnia Gilli. Nie mogę pominąć Forno Ghibellina w drodze na Marcato di Sant’Amrogio. Obsługa jest tam tak miła, że jak zabraknie mojego ulubionego cornetto, sprzedawczyni prosi o napełnienie pustego rogalika dla mnie kremem. To najlepsza rzecz jaka może być. Jakikolwiek przysmak z kremem budyniowym jest od razu wielką wygraną. Niekiedy w drodze powrotnej z rynku przynoszę ze sobą ulubione cornetto i delektuję się nim oraz dużą filiżanką kawy na tarasie. W miniony weekend nadzienie kremowe było tak szczere, że musiało chyba ważyć prawie kilogram. Z wielkim zadowoleniam pominęłam lunch.

Dość niedawno rozpoczęłam przeglądać książkę, którą przywiozłam ze sobą z Bolonii (upłynął już prawie rok, ah, czas jednak pędzi nieubłagalnie). Nie ma w niej żadnych zdjęć, jedynie opowieści i prawdziwe domowe przepisy. Natrafiłam na danie z kurczaka, w sam raz dla jednej osoby, dwóch osób czy też ośmiu. Może ono początkowo brzmieć banalnie proste, ale efekt końcowy jest bardzo satysfakcjonujący wraz z wydzielonymi podczas zapiekania sokami, które są tak bogate i pełne smaku, że mogłabym to danie przyrządzać jedynie dla nich (nie mogłoby się obyć bez chrupkiej bagietki do namaczania). Jedyne co będzie Ci potrzebne to: pierś kurczaka, gałka muszkatołowa, parmezan oraz kilka łyżek dobrego wywaru z kurczaka lub warzywnego. Potem cała magia odbywa się już w piekarniku.

Kolejny zaadaptowany przepis, który przyciągnął moją uwagę to tagliatelle (pasta jajeczna oczywiście) z sosem na bazie orzechów włoskich oraz suszonych borowików. Aby unieść nieco to danie i nadać mu świeżości, lubię wykańczać sosem odrobiną soku z cytryny oraz pachnącą świeżą pietruszką. Proporcje są wystarczająco hojne dla czterech osób (trzech jeżeli są bardzo głodne), ale sos bardzo dobrze przechowuję się w lodówce przez kilka dni. Przy daniu pochodzącym z regionu Emilia Romagna, na jego dopełnienie nie możemy zapomnieć o starciu dojrzałego parmesan.

Właśnie rozpoczęłam ponownie piec. Całe ciasto to jednak za dużo jak dla mnie, nawet jeśli jedzone przez kilka dni. Ale w odpowiedniej chwili pojawiło się w sam raz rozwiązanie: dzielenie się moimi dolci ze sprzedawcami na Marcato di Sant’Amrogio. Podczas moich lat w Rzymie częstowałam moimi wypiekami przyjaciół. Raffaella w szczególności była niezmiernie zadowolona, jako że jej syn, Pier, w okresie studenckim mógł zjeść dosłownie konia z kopytami.
Przyznajmy, mrożenie ciast ani tart nie jest jednak najsmaczniejszym rozwiązaniem.
Mój kolejny plan na wypieki to ciasto jabłkowe z Calvadosem (inne od tego co kiedyś piekłam z custard na bazie créme fraîche) oraz kranz/babkę z czekoladą i orzechami.
Prawdę mówiąc, delikatne ciasto drożdżowe na babkę właśnie wyrasta pod ciepłą pokrywą w momencie mojego pisania tych linii.

Nie mogę się już doczekać uciekającego z piekarnika zapachu pieczonego ciasta, na które przepisem, mam nadzieję, będę mogła podzielić się z Wami w krótce.

Czy Ty też masz takie odczucie, że najłatwiej przeoczyć rzeczy, które są wprost przed tobą?
Kiedy znajdziesz się otoczona /y pięknem i osiągnięciami architektonicznymi włoskich miast, twoje oczy mogą się zagubić w historii i w wyśmienitości artystycznych szczegółów.

Le buchette del vino, „okienka do wina”, to osobliwość Florencji, która została później rozpowszechniona po innych zakątkach Toskanii. Są to wycięcia ulokowane w głównych fasadach pałaców renesansowych, o kształcie łuku. Znajdują się one na parterze, w pobliżu głównego wejścia lub tuż z boku. Okienka te mogą być również wycięte w drewnie, w ciężkich wysokich drzwiach wejściowych. Pomimo że, w większości przypadków, usytuowane są one na wysokości wzroku w pałacach renesansu, dumy miasta, najczęściej są one niedostrzegane, nawet przez najbardziej dociekliwe oko.

W chwili obecnej te okienka są już nieużywane, ale przez wieki potomkowie wielu prominentnych toskańskich rodzin sprzedawali przez te drzwiczki wino. Będąc bardziej dokładną, tylko wyznaczeni pracownicy asystowali przy bezpośredniej sprzedaży wina, która odbywała się w dokładnie wyznaczonych godzinach. Kupcy pukali w drzwiczki prosząc o wybrany rodzaj wina i jego ilość. Sprzedawca wówczas podawał pożądane wino przez właśnie „nasze buchette.” Tym sposobem płatność została uiszczona drogą bezpośrednią, od konsumenta do producenta.

Rozmiar buchette del vino nie jest przypadkowy. Okienka mają wymiary średnio 30×20 cm, dokładnie takie, aby zmieścić przez nie fiasco di vino, charakterystyczną i typową dla Toskanii szklaną butelkę, używaną tutaj nawet do niedawna.

Okienka do wina różnią się nieco swoim kształtem, stylem oraz materiałem, z którego zostało wykonane ich obramowanie, ale tylko wyłącznie ze względów estetycznych a nie funkcjonalnych. Idą one zgodnie w parze ze stylem danego pałacu. Możemy znaleźć buchette bardzo podobne do siebie, ale nigdy identyczne.

Le buchette del vino były bardzo inteligentnym i lukratywnym sposobem pozbycia się nadmiaru wyprodukowanego wina, wyłączając z transakcji pośrednika. Ta wyjątkowa forma sprzedaży osiągnęła swój szczyt pod koniec XVIII wieku. Kolejnym bardzo istotnym stymulantem do otwarcia kolejnych okienek była epidemia dżumy (1630-1633). Aby powstrzymać rozprzestrzenianie się zarazy i w ramach jej kontroli, został wprowadzony zakaz jakichkolwiek zgromadzeń, co stanowiło również zakaz spożycia jedzenia lub wypicia trunków na zewnątrz punktu sprzedaży. Jak tylko drzwi osterii i trattorii zostały zamknięte na na dość długi czas, jedyna metoda, która pozostała na zakup wina, to właśnie przez buchette del vino (w zgodzie z innymi oficjalnymi wytycznymi).

Le buchette w pełni zaprzestały swojej operacji w latach pięćdziesiątych XX wieku, ale w maju 2020 roku, podczas epidemii koronawirusa i pierwszego lockdownu, wiele okienek znalazło nowe życie, będąc perfekcyjnym rozwiązaniem, po raz kolejny, na unikanie zgromadzeń.

Faktem jest, że Il Bistrot Babae na Via Santo Spirito reaktywowało swoje okienko już latem 2019 roku, ale ta antyczna tradycja rozwinęła się tam dopiero w pełni podczas pandemii Covid-19, sprzedając spritz, wino, kawę oraz lody. Wydaje mi się, że obecnie, jest to jedyne okienko we Florencji, które nadal jest czynne. Inne miejsca również tymczasowo przywróciły swoje okienka do życia, jak np. La Gelateria Vivoli na Via Isola delle Stinche. Mieszkamy tuż obok tej lodziarni, jej okienko jest na pewno nieczynne, ale lody Vivoli uznawane są za najlepsze w mieście i na pewno warte spróbowania.

Kolejnym lokalnym specjałem i bardzo ważnym składnikiem w kuchni toskańskiej i florenckiej, wartym skosztowania, jest fasola. Toskańczycy naprawdę wiedzą jak ją gotować, powolnie na łagodnym ogniu, tak, aby była miękka w środku, nadal zachowywała swój kształt, i rozpływała się w ustach.

Jednym bardzo prostym sposobem jej przygotowania, to ugotowanie jej z czosnkiem oraz listkami szałwii, następnie należy ją doprawić solą i pieprzem, oraz hojnie skroplić oliwą tuż przed podaniem, najlepiej jeszcze ciepłą.

Sałatka z tuńczyka, białej fasoli oraz plasterków czerwonej cebuli, którą spróbowałam w Alla Vecchia Bettola kilka ładnych lat temu, jest tą sałatką, którą przyrządzam najczęściej. Skroplona jest ona oliwą i doprawiona dobrym octem z czerwonego wina, pieprzam i odrobiną soli. Podana z kawałkami chrupkiego chleba staje się wspaniałym i pożywnym posiłkiem samym w sobie.
Delektuję się nią bardzo często gdy zostaję sama w domu na kilka dni. Jest ona szybka w przygotowaniu i niebywale smaczna, i ogromnie zachęcam do jej spróbowania.

Fagioli all’Uccelletta to biała fasola ugotowana w sosie z pomidorów, szałwii oraz czosnku. To sposób, który posmakowałam w miarę niedawno, i całkowicie zauroczyłam się pysznością tego dania. Oczywiście nie możemy zapomnieć tutaj o oliwie i doprawieniu solą oraz pieprzem.

To są bardzo tradycyjne i proste przepisy, doskonały przykład wspaniałego wykorzystania i bycia kreatywnym z kilkoma dostępnymi składnikami, sama kwintesencja włoskiego gotowania.

More than anything it’s a story about fragrant verdant pesto, some new local dishes and our ever growing love for Liguria. Before I move to that however, let me first take you a few months back.

The New Year has brought a few changes into our lives and routine. I almost feel like correcting myself here as somehow we don’t have a routine and perhaps these fairly unpredictable times and spontaneity in our lives can be called a routine of sorts?

So far our life in Italy has had to be divided between commitments in The UK and my home town in Poland. Currently we are very busy with that but happily busy at the same time, given the strange and difficult periods of lockdowns, which hopefully we can finally put behind us.
Since we moved to Italy we haven’t owned a car. We were renting one as needed or travelled by train or plane. And it has worked for us so far, until recently.

The reason behind not having a car was that when we lived in Rome we had all the amenities at our door steps making our lives and travels easy to manage. The limited traffic zone for the Tridente part of the Historic Centre of Rome, where we lived, as well as the availability of a parking space, or rather lack of it, was a problematic affair. In Venice, as you can imagine, there isn’t much car use, problem solved.

But now in Florence things have changed for us and we have organised ourselves with a permanent means of transport. We are now proudly independent and mobile, and take advantage of it when time allows, which means mostly at weekends.

We know Florence fairly well by now and it was high time to make the most of its „stratigic” positioning and start visiting parts of Italy north of Rome. First we went to Siena (more than once because we love it) and Bologna, by train for convenience. Next it was Lucca, Arezzo, Anghiari, Cortona to name but a few and the Tuscan coast for the seafood, and for the sheer pleasure of seeing this part of the world „crowded” with locals only. Weekends are tricky at this time (pre-Easter) of year and the reason behind it is that many restaurants outside major towns are still closed or open for weekends only, hence a lunch or dinner reservation is highly recommended, trust me on that one.

Very often we just set off for a day and the main activity evolves around lunch. A few weeks ago we went to La Spezia for a meal and after that we drove to Portovenere, which was as busy as ever. Tuscany and Liguria are neighbouring regions but it does feel like almost travelling to a different country, especially gastronomically.

I had booked us for lunch in La Spezia. The restaurant was unassuming from the outside but very elegant and traditional inside, with white table clothes, dark walls and furniture. A long running establishment that has seen many generations enjoying their meals at these premises. The food was a sheer delight. Sophisticated without being over the top, a fine balance which is most important. To my joy I finally had my first ever cappon magro. It’s a very elaborate traditional Ligurian dish, beautiful to see and eat, but it’s also time consuming to prepare.You will not find it in every Ligurian restaurant. It requires fresh fish, shellfish and seasonal vegetables like cauliflower, green beens, artichokes, carrots, broad beans and so forth. Every component is carefully cooked (separately) and then layered on a serving plate, starting with the vegetables first, resembling a pyramid. As you can imagine it’s quite a spectacular affair.
Since that moment we knew we had to go back to Liguria soon. So we did.

Liguria, a tiny narrow arc on the sea below Piedmont, stretching from the border with France to Tuscany. Liguria is all hills that rise up spectacularly from the sea into the high mountains of the Alps and the Apennines. Perched on the coast towns and fishing villages attract, dare I say, almost everyone with their cosy bays and pastel coloured buildings, which in the old days served to help the fishermen find their way home. It is such a lovely and romantic story behind these colourful palazzi, especially when they still form part of a working fishing village with the men folding their nets deftly after their morning’s catch.

Camogli is exactly all of the above. Charming, peaceful, colourful and with lots of working fishing boats. We went there (not for the first time) not so long ago, in mid march. Although the weather had just turned and the wind was a bit chilly and the sun shy, it was one of those kind of trips where I long to return as soon as I leave. It wasn’t just my feeling, the Dégustateur loved every minute and bite of it too. We started our weekend with snacking on soft focaccia and a whole baked fish with artichokes and potatoes, all accompanied by a generous glass of a crisp Pecorino wine. I still dream of that lunch. Dinner was also a delicious surprise. After portions of raw sweet langoustines and red prawns, unique to the deep Ligurian waters, I ordered chestnut trofie pasta with pesto, dotted with green beans and small cubes of potatoe. The Dégustatuer and I utterly enjoyed the combination of chestnut and basil, to the point that I bought myself e new pestle and mortar just for making pesto and trying out new recipes at home. Making a chestnut pasta at home is not what I was planning to do. Instead, I had little pillowy soft chestnut gnocchi in mind, to be tossed with freshly made pesto, an ode to spring.

Ligurians adore herbs but it’s the basil that is like a Ligurian flag to them. They grow basil in every available space: on little plots of land, in window boxes, vases or anywhere around the house. The basil, like all the herbs that grow in Liguria, is highly perfumed, and when crushed it releases such a wonderful scent, that it is worthwhile and most satisfying to use a mortar rather than a blender.

The secret of a beautifully aromatic pesto lies in the quality of the basil and the perfect sweet leaves to pick are the smallest ones. Make your pesto when the herb is plentiful, buy a few big pots (rather than little packets of leaves) and select the tastiest leaves. Make a larger quantity of it and keep it under oil in the fridge for a few months.

There are only six ingredients that make up pesto: nuts, garlic, salt, basil, olive oil and cheese. Some people use almonds or even walnuts, but I like to add ever so slightly toasted pine nuts. Then there is cheese. There are those who favour parmesan and those who opt for pecorino (from Sardegna!), or a concoction of both. It is truly a matter of a personal taste and fun to play with the ingredients. If using a mortar, there is a certain sequence to follow which makes the best creamy paste. First smash the garlic with the salt, next add the nuts and crush them, but be careful not to over work them. Next drop the basil leaves and work them as quickly as you can. Then add your cheese and finally the oil. Now you should have an imbued with a fresh green colour Ligurian pesto. If you can, buy a very delicate in flavour olive oil from The Riviera, which will not be overpowering the delicacy of the basil.

Surely there will be times when you will use a blender. In that case make sure that the blade is sharp turning very fast all the ingredients into a paste. Otherwise, under the generated heat, the leaves will loose their fresh colour and your pesto risks turning dull.

On this occasion I’m preparing my pesto with the pecorino Sardo and to celebrate the arrival of spring I’ll cook a minestrone soup (a delicate vegetable soup using seasonal ingredients) and once it’s served on the plates I’ll stir in some pesto. The released aromas are just tantalising and the minestrone boasts all things fresh, subtle and is just heaven to eat.

There are manifold ways of using pesto and another fabulous way to enjoy it during the forthcoming warmer days of spring is to make a tuna, pearl barley and pesto salad, dotted around with olives, preferably Ligurian, and the best possible tomatoes you can find in season.
Torte salate, savoury pies, are something you will always find in Liguria and they are just lovely.They are made either with swiss chard, spinach or borage, mixed with a local cheese and flavoured with herbs like oregano or marjoram. Whilst assembling the pie you could make a few wells, drop a cracked egg in each and bake everything in order to get an Easter Pie Torta Pasqualina. Sadly borage is almost impossible to find here in Florence limiting my culinary options. Having to choose I’ll almost always select swiss chard for the pie above spinach.

During our weekend in Camogli, on the Saturday morning we took a ferry to finally visit The Abbey of San Fruttuoso (as previously the sea was too unstable and ferries were cancelled), which can be reached only by the sea or by precarious hiking trails. A real gem and a very picturesque journey. Once we returned we ran for a decent portion of focaccia di Recco for lunch. We ate it sitting on the benches outside the bakery, joining everyone else. You see, this is not an ordinary focaccia or a pillowy bread. This focaccia consists of paper thin layers of dough with a soft cheese sandwiched in between and is sold warm. A pure joy, especially when eaten by the waterfront and kissed by the sun. Rather than trying to make a poor imitation of it at home I’d rather go back to Liguria and have it there. It’s one of those things that are hard to replicate without proper ovens.

But what I can do at home is to master sardenaira, a typical pizza of Sanremo. It actually looks more like a pillowy focaccia which can be very confusing. The pizza is rich with a tomato, caper, taggiasche olives and anchovy topping. We can’t forget about the ever present Ligurian herbs in this recipe, which I will be delighted to share with You once I’m fully happy wit it.

Widok na Florencję podziwiany z Piazzale Michelangelo jest bez wątpienia najbardziej panoramiczny. Wystarczy się nieco wspiąć i już jest: rzeka Arno, Ponte Vecchio, słynne muzeum Uffizzi oraz architektura florencka w pełnej swojej okazałości. Duża część odwiedzających kieruje się na Plac Michała Anioła aby pozachwycać się zapierającym dech w piersiach wizerunkiem miasta. Być może pozostanie im trochę czasu na przystanek w tamtejszej kafejce i na zrobienie kilku zdjęć przed zejściem do tętniącego życiem historycznego centrum miasta lub odwiedzeniem (mam taką nadzieję) znajdującej się o kilka metrów dalej Bazyliki di San Miniato wraz z jej poetyckim cmentarzym.

Tuż po naszym przyjeździe do Florencji, drogę prowadzącą na Piazzale Michelangelo pokonaliśmy intuitycjnie, nie wiedząc, czego możemy się tam tak na prawdę spodziewać. Ten słynny punkt widokowy oglądaliśmy z naszego tarasu, powtarzając cały czas do siebie: to musi być ciekawe miejsce!

Widzisz, celowo przed naszą przeprowadzką nie wyszukiwałam żadnych informacji odnośnie: co zobaczyć i co robić we Florencji. Postanowiłam poznać i sama wydeptać moje ścieżki w Mieście Renesansu, bez przewodnika. I tak właśnie na samym początku znalazłam Gardino delle Rose.
Wiem, że już niejednokrotnie wspominałam o fakcie mieszkania w prawie pozbawionych turystów Włoszech, w okresach lockdown. Cóż, Florencja przez pierwsze kilka tygodni nie była inna.
W owym właśnie ogrodzie mogłam pobyć sama, i to przez dłuższą chwilę. Usiadłam na jednej z ławeczek i cieszyłam się spokojnym i niezakłóconym widokiem na Florencję. Był to koniec maja i róże nadal mieniły się nasyconymi kolorami swoich płatków. Ciepłe i parne powietrzne o zapachu powolnie nadchodzącej burzy było znakomitą wymówką, aby zatrzymać się w Ogrodzie Różanym jeszcze przez chwilę dłużej. Jednak wraz z przybyciem kilku vlogerów, chodząc mówiących do kamery, raczej obojętni na piękno chwili (każdy wie jak silne są obecnie media społecznościowe), czar prysł i jednoznacznie był to sygnał do opuszczenia ogrodu. Po mału weszłam wyżej po stromych schodach, bez zatrzymywania się na placu dedykowanym Michałowi Aniołowi, i skręcając w prawo udałam się do Bazyliki di San Miniato al Monte. Po lekkim ochłodzeniu się wewnątrz bazyliki, odwiedziłam cmentarz tuż za nią, a nazwanie go poetyckim to jest wręcz za mało. A może to była mieszanka odpowiedniej dawki słońca, ciężkiego powietrza oraz przyciemnionych i naznaczonych czasem pokaźnych grobowców rodzinnych. Odczucie będącej samej w tym miejscu było dość surrealistyczne, ale po kilku chwilach czytania imion oraz oglądania wyblakłych biało-czarnych fotografii, poczułam się jakby nieswojo.

Podczas spaceru do Giardino delle Rose, a z tamtąd do Bazyliki di San Miniato oraz Bazyliki San Salvatore al Monte, każdy zostaje już obdarowany imponującymi widokami na miasto. I to właśnie tutaj mój ulubiony spacer ma swój początek.

Jeżeli masz trochę wolnego czasu oraz wygodną parę butów do chodzenia, zamiast powrotu do centrum Florencji pójdź w przeciwnym kierunku, pozostawiając Piazzale Michelangelo oraz obie bazyliki za swoimi plecami. Przejdź przez ulicę i trzymaj się prawej strony, rozpoczynając tym samym piękny i uroczy spacer wzdłuż Viale Galileo. Będzie Ci przemykała panorama stopniowo zanikającej Florencji za nasyconymi zielenią parkami i ogrodami, z porozsiewanymi dookoła eleganckimi i charakterystycznymi willami.

Jak dojdziesz do poprzecznie przebiegającej Via di San Leonardo, możesz skręcić w lewo i spacerować wzdłuż jednych z najbardziej fortunnych domów Florencji w kierunku Largo Fermi. Dotarłszy do Cristo di Ottone Rosari możesz zawrócić i przejść ponownie przez Viale Galileo, aby kontynuować spacer po Via di San Leonardo, schodząc do Forte Belvedere. W między czasie miniesz po lewej stronie miejsce pobytu Tchaikovskiego, po prawej kościół San Leonardo in Arcetri oraz rząd majestatycznych, reprezentatywnych rezydencji florenckich. Jeżeli Ci się poszczęści i jedna z bram wjazdowych będzie otwarta, zatrzymaj się i naciesz oko okazałymi ogrodami oraz prywatnymi widokami. Niekiedy podczas spaceru tą właśnie uliczką zadaję sobie pytanie: jak to by było zamieszkać w jednym z tych domów i mieć ten widok na codzień? Ale po powrocie do domu mówię sobie: my też mamy wspaniały widok z tarasu.

Mijając Forte Belvedere i przechodząc pod Porta San Giorgio znajdziesz się na ulicy Costa San Giorgio, która doprowadzi cię do Ponte Vecchio. Ja jednak wolę skręcić przed Porta San Giorgio w prawo i i zejść stromą drogą wzdłuż drzew oliwnych, gdzie mój „pozamiejski” spacer się kończy.

Podczas jesiennych miesięcy wspomniana trasa po wzgórzach sprawia mi ogromną przyjemność, szczególnie gdy unoszące się ziemiste zapachy są bardziej zaakcentowane. Przeważnie przed dotarciem do Forte Belvedere już myślę o jedzeniu, smakach jesieni i co ugotować w domu. Jakakolwiek forma aktywności fizycznej budzi od razu we mnie apetyt. Wrzesień oraz październik to czas vendemmi, okres w którym florenckie piekarnie wypiekają schiacciatę all’uva. Jest to wspaniała i kreatywna forma wykorzystania winogron sadzonych do produkcji wina do upieczenia czegoś pysznego i niesamowicie sezonowego. Grona te są niewielkie, o grubszej skórce i bardzo ciemnym kolorze. Schiacciata all’uva to rodzaj słodkiego chleba, wypełnionego winogronami z kolejną warstwą winogron na wierzchu, nasączonego wydobywającymi się podczas pieczenia słodkimi sokami. Namiętnie polecam.

Obsesyjnie wręcz rozpoczęłam wypiekać schiacciatę jak tylko pojawiły się na rynku odpowiednie winogrona, aby znaleźć przepis, który mi najbardziej odpowiada. Nie powinna ona być za cienka, ale też nie za gruba, z hojną ilością winogron i lśniącymi rubinowo czerwonymi, słodkimi sokami dookoła, którymi należy ją polać przed podaniem.

Ku mojej wielkiej uciesze właśnie rozpoczął się sezon na karczochy. Po chwilowej refleksji mogę stwierdzić, że jest to moje ulubione warzywo. Nie jest ono najłatwiejsze w oczyszczeniu ale za to wynagradza wszechstronnością i uzależniającym smakiem. W jednej z florenckich trattorii niedawno posmakowałam tortino di carciofi (carciofo to karczoch). Tak na prawdę jest to frittata, którą florentczycy zwą tortino, w ramach małej dezorientacji dla nowo-przyjezdnych.
Aby przygotować to danie w domu potrzebne Ci będą jajka, ugotowane karczochy oraz cytryna, której sok tutaj jest niezbędny. Nie zniechęcaj się wzmianką o już ugotowanych karczochach, jest to bardzo proste w przygotowaniu. Oczyszczone karczochy należy pokroić wzdłuż na połowę lub ćwiartki. Następnie podsmażyć z czosnkiem na oliwie i maśle, podlać białym winem i wywarem warzywnym. Na koniec dodać trochę pietruszki i gotować pod przykryciem, aż warzywa będą miękkie.
W chwili obecnej kupuję karczochy pochodzące z Sardynii. Różnią się one smakiem oraz wielkością od tych, do których przyzwyczaiłam się w Rzymie oraz Wenecji. Do mojej frittaty wykorzystuję trzy karczochy, jest to wystarczająca ilość na antipasto dla dwóch a nawet czterech osób, w zależności od apetytu. Teraz jedyne co pozostaje to podsmażenie karczochów z rozkłóconymi jajkami, aż te się zetną. Dopraw solą, pieprzem oraz sokiem z cytryny. Cienkie plastry parmezanu oraz listki pietruszki wspaniale wzbogacą danie.

Ponownie nawiązując do włoskich słodkości, znane już na każdym skrawku świata tiramisu, ma oczywiście swoją wariację i w Toskanii. Wyobraź sobie ciasteczka cantucci oraz wino deserowe Vin Santo zamiast tradycyjnych savoiardi oraz kawy. Dekadencko kremowy deser dla dorosłych podany w delikatnych filiżankach. Tiramisu al Vin Santo szybko stało ulubioną wersją Dégustatura, tak jak i stało się moją. Buon appetito xx

Niezapowiedziany ciąg wydarzeń sprawił, że Florencja stała się naszym nowym domem. Idea zamieszkanie tutaj, nawet na krótki okres czasu, nigdy nie pojawiła się w naszych planach. Pomimo, że zawsze chciałam poznać bliżej to miasto sztuki (krótkie wizyty w przeszłości się nie liczą), realna przeprowadzka tutaj nie przeszła mi nawet przez myśl.

Kryjąca się prawda za tą nieprzewidzianą przygodą i pożegnaniem Wenecji leży w gościnności, a raczej jej braku, jaką Wenecja okazuje nowym potencjalnym rezydentom.
Stale malejąca liczba mieszkańców (stałych rezydentów a nie tych pomieszkujących przez kilka miesięcy rocznie) jest gorącym tematem. W mieście zdominowanym przez kilkudniowe wakacyjne wynajmy wszelakiego rodzaju (od mikroskopijnych mieszkań do wspaniałych pałaców) oraz sektor usług, prawdopodobieństwo zmiany tego trendu jest znikome. Jak to lubi ujmować Dégustateur: „jest to szczelnie zamknięty sklep” a przyczyna choroby leży wewnątrz tzn. większość narzekających na ilość i jakość turystów od lat zajmuje się krótkoterminowym wynajmem nieruchomości, właśnie turystom. Są to aspekty, które miały wpływ na naszą decyzję. Fundamentalny problem z naszym domem (palazzetto), który ujawnił się po pierwszej nocy, został całkowicie zignorowany, przez wiele miesięcy (skracając całą historię). Ale ponad wszystko, arogancja oraz oferowanie produktu o niższej jakości było tym, czego nie zgodziliśmy się tolerować.

Wyjechaliśmy z walizką pełną wspaniałych chwil ale również z pewnym niesmakiem. Jednak to niefortunne doświadczenie w żadnym wypadku nie zniechęci nas od ponownego odwiedzenia Wenecji. Prawdę powiedziawszy, już nie mogę się doczekać kiedy tam wrócę. Jest tyle rzeczy, za którymi głęboko tęsknię. Ciekawym dla nas będzie ponowne zobaczenie pełnej turystów laguny, ale co ważniejsze, zaobserwowanie jak się z tym będziemy czuli. Widzisz, nasz rok w Wenecji był nieoczekiwanie wyjątkowy. W dzień naszego przyjazdu zostały zdjęte ostatnie obostrzenia związane z pierwszym lockdown, a po zaledwie kilku miesiącach, znaleźliśmy się w kolejnym, już o wiele dłuższym, lockdownie. Co oznaczało prawie kompletny brak turystów przez cały czas. Móc mieć Wenecję „dla siebie” było magicznym i jedynym w swoim rodzaju przeżyciem. Przeżyciem, które już nigdy się nie powtórzy.

Naszym zamiarem było pozostać w Wenecji przez półtora roku – dwa lata (w domu, który znaleźliśmy), a następnie może nawet nigdy nie opuścić tego miasta. Lecz po podsumowaniu kilku aspektów, podjęliśmy decyzję. Nie pozostało nam dużo czasu na znalezienie nowego domu (zakaz poruszania się pomiędzy regionami trwał prawie do końca naszego pobytu). Myśleliśmy, że udało nam się coś znaleźć po trzech dniach oglądania mieszkań, ale niestety powróciliśmy do punktu wyjścia. Ponieważ nasz zegar w Wenecji tykał coraz szybciej, wykonaliśmy telefon do agenta nieruchomości we Florencji, z którym nawiązaliśmy owocny kontakt z czystej ciekawości (mojej) podczas minionej zimy. Wymieniliśmy z Dégustateur spojrzenia i powiedzieliśmy: Florencja może być ciekawa!

Nie wiedzieliśmy czego oczekiwać a poza tym, to będzie coś na krótko, mniej więcej pół roku.
Tak, teraz już mogę potwierdzić, że nasz pobyt w mieście renesansu, rzemiosła oraz perfumiarzy będzie trochę dłuższy niż sześć miesięcy.

Jesteśmy zadowoleni z mieszkania, miej na uwadze, że wynajęliśmy je bez wcześniejszego oglądania, zatem należy zawsze zostawić trochę wolnego miejsca na kompromis. Gwiazdą naszego nowego zaadoptowanego domu jest taras na ostatnim piętrze, z którego cieszymy się widokami na Kopułę Filippo Brunelleschiego oraz wieżę Palazzo Vecchio w całej swojej okazałości z jednej strony oraz na Bazylikę Santa Croce wraz tuż za nią Bazylikę San Miniato al Monte z drugiej. Pomiędzy rozciąga się pas wzgórz, co wyzwala w nas uczucie, jakbyśmy wcale nie mieszkali w centrum mist.

Przenosząc się do zdominowanej przez carnivores Florencji zostaliśmy bardzo przyjemnie i pozytywnie zaskoczeni tutejszymi restauracjami. Nie tylko jedzeniem, które jest wyśmienite a oprócz la bistecca wybór jest bardzo różnorodny, ale obsługą oraz gościnnością. Nawet podczas naszych pierwszych posiłków w nowym dla nas mieście nie byliśmy potraktowani jak kolejni turyści, którzy zapewne nigdy nie powrócą. Od razu nasze twarze zostały zapamiętane i ciepło przyjęte po powrocie. Florencja obecnie jest miastem ponownie tętniącym życiem i z ciekawością obserwujemy te subtelne różnice we włoskich miastach sztuki.

Pierwszy tydzień pozostawiliśmy naszej intuicji odnośnie tego gdzie zjeść. Oprócz jednego wyjątku, trattorii zaraz za starymi murami miasta, o której dowiedzieliśmy się od bliskich znajomych około ośmiu lat temu. Miejsce to jest nadal fantastyczne i nie uległo zmianom.
Większość kolacji jakkolwiek (obiady są proste i szybkie, adekwatne do florenckiej letniej gorączki) jadamy na naszym tarasie. Są to długie, przyjemne, ciepłe (sporadycznie duszne i parne, jednak o wiele mniej jak w Wenecji) wieczory, nas dwoje cieszący się wzajemnym towarzystwem, rozmawiający o wszystkim i o niczym w bajecznym położeniu.

Moje gotowanie w ostatnich miesiącach przybrało dość nieuporządkowane oblicze. Mieszanka dań, których nie gotowałam przez długi już czas lub te, na które mieliśmy szczególną ochotę przeplatane nowymi pozycjami. Nowe dania to z kolei głównie te, które czekały na swój moment naznaczone w książkach „do zrobienia”, a ich czas właśnie nadszedł.

Nie zdążyliśmy jeszcze w pełni pogrążyć się w degustacji lokalnych win Chianti, ale na pewno do kolejnych Galaretek z Czerwonego Wina sięgnę po szczep Sangiovese zamiast Cabernet Sauvignon. Już w tej chwili myślę o Świętach, nigdy za wcześnie. Torta Tenerina, miękkie, prawie bezmączne ciasto czekoladowe może być zawsze upieczone bez czereśni (jak jest to podane w przepisie) i dla odmiany doprawione brandy.

Na rynku Mercato di Sant’Ambrogio bardzo często kupuję chleb z nasionami kopru włoskiego i rodzynkami. Tak bardzo przypadło mi do gustu to połączenie smakowe, że jednego poranka powstała Babka Jogurtowa z Nasionami Kopru Włoskiego, Suszonymi Figami oraz Cytrynowym Lukrem. W sam raz na każdą porę dnia.

Kiedy przyjeżdżamy do naszego polskiego domu, moja mama gotuje dla nas. Nigdy nie odebrałabym jej tej przyjemności. A na mnie w szczególności czeka zawsze nadal ciepła drożdżówka z wiśniami (moimi ulubionymi) lub śliwkami, lekko posypana kruszonką. We Włoszech wiśnie są nie do zdobycia. Zatem moje domowe ciasto drożdżowe na jogurcie przeważnie piekę z morelami lub śliwkami, wzbogacone lawendą, która rośnie na naszym tarasie.

Po kilkuletniej przerwie w podróżach na Sycylię (z powodu covid) pojawiło się u nas na kolację Pesto Trapanese. Świeże pesto na bazie pomidorów, migdałów oraz bazylii (lub mięty, warte wypróbowania) wymieszane z makaronem, a po nim Gelo di Limone. Gelo jest to orzeźwiajacy sycylijski przysmak (spokrewniony z naszym kisielem) o fantazyjnych formach i o różnych smakach: pomarańczowym, jaśminowym, smaku słodkiego arbuza i wielu innych. Sycylia to dla mnie kwintesencja niezapomnianej kreatywności smaków. Cały sekret polega tutaj na pozostawieniu startej skórki cytryny na noc w wodzie, która z kolei ma wchłonąć aromat cytryny. Nie muszę chyba wspominać o tym, że najlepiej użyć najlepszych i najbardziej pachnących cytryn jakie tylko można znaleźć. Namiętnie polecam. Nadal marząc o Sycylii, z przyjemnością dzielę się przepisem na Kuleczki z Ricotty, Marsali oraz Gorzkiego Kakao, które zupełnie skradły nasze podniebienie i często je przygotowuję. Szczególnie ostatnio, ponieważ za sprawą bursztynowego wina marsala, smakują one dla mnie jak ciepły wieczór późnego lata.

W moim repertoire pojawia się od zawsze ryba pieczona w soli. Bardzo prosty sposób na rybę ale bardzo pyszny, tym bardziej gdy możemy kupić ryby z wolnego połowu. Malutkie kalmary w sosie z kaparami i oliwkami to danie, które pojawiało się często na naszym stole w Wenecji. Tęskno mi za tym targiem rybnym przy Ponte Rialto. We Florencji wybór ryb i owoców morza jest o wiele skromniejszy, co wiąże się z ograniczonym polem do działania dla mniej w tej dziedzinie. Ale znaleźliśmy enotekę serwującą ostrygi i szampana, uwielbiam ją.

Podczas sezonu na dojrzałe słodkie pomidory w Toskanii pojawia się Papa al Pomodoro, gęsta zupa z pomidorów, chleba i bazylii. Esencja prostoty i kreatywności kuchni biednej, wykorzystującej tylko dostępne, sezonowe produkty. Nie można tutaj przecenić wartości dobrego chleba, dobrego chleba na zakwasie mówiąc dokładniej. Hojne skroplenie zupy oliwą tuż przed podaniem spaja wszystkie smaki w całość.

Groszek alla Fiorentina wpasuje się znakomicie jako przystawka do pieczonego kurczaka.
W najbliższym okresie będę musiała pomóc sobie mrożonym groszkiem, do wiosny jest zbyt daleko. Inne toskańskie przysmaki, które najbardziej mi smakują podczas jesiennych oraz zimowych miesięcy, to crostini. Już nie mogę się doczekać Crostini z Wątróbką oraz Vin Santo a po nich Duszona Wołowina w Chianti Classico, sama uczta. Dégustatuer właśnie wyjechał na kilka dni, a na jego powitanie chodzi mi po głowie trio z crostini i do tego butelka wyśmienitego wina, które kupiliśmy we wiosce Castellina in Chianti. Crostini to nic innego jak kromki chrupkiego chleba, najlepiej jak są do tego podgrzane w piekarniku. Pojawią się zatem kromki wątróbką oraz z musem z mortadelli, gdzie muszę jeszcze zadecydować nad wersją z ricottą czy też bez. Do tego wypróbuję nowy przepis na cytrynowy krem z fasoli, a na werdykt muszę poczekać, aż wróci Dégustateur. Jedliśmy go w jednej z tutejszych restauracji i bardzo nam zasmakował. Jeżeli najdzie Cię ochota na wypróbowanie tych oto crostni, zabaw się również z chlebem. Jeżeli to możliwe postaraj się o chleb z oliwkami, orzechami lub rodzynkami.

Temperatury po mału stają się lżejsze i przyjemniejsze, a słońce delikatniejsze. Popołudniowe godziny stały się odpowiednie na długie przechadzki. Spacer do nieco wzniesionego Piazzale Michelangelo a z tamtąd dalsza trasa umożliwiająca podziwianie Florencji ze wzgórza oraz szereg eleganckich willi to jedna z moich ulubionych, z którą niebawem chętnie się tutaj podzielę.

Our initial plans for our life in this magical city went far beyond a year. Plans in life change however, and unforeseen circumstances appear. All of which is part of our lives making it more interesting, as some people might say.

We have just settled and almost fully unpacked in Florence and we are enjoying it a lot. A new Italian city for us to get to know as well as it’s culture, flavours and a wonderful culinary scene.

But despite the above I still would like to share with you some of my favourite places in Venice, a little taste of this truly unique city. Places that we already knew from our travels and some new jewels that we frequented during this unforgettable year, all of which we are looking forward to visiting again in the near future. I hope that they will make into your list too.

I will start this culinary journey from the Sestiere Dorsoduro. Not only because it’s where we lived but it truly is a little hub of the Venetian food scene.

Pasticceria Dal Nono Colossi

Focaccia Veneziana, a traditional Venetian delicacy is a must try.
It is similar to panettone but without the candied peel or sugared almonds. Instead it is decorated with nothing else than a sugar crust. The velvety soft dough delicately smells of citrus zest and the delicious effort involved in making it.

And once you’ve tasted the thin and delicate Venetian biscuits called baicoli, you will find that they are second to none.

Pasticceria Tonolo

Perhaps the most famous pasticceria in Venice and it truly is an amazing place. You can literally loose yourself in the vast array of choice between warm breakfast delicacies (raspberry crumble and chocolate focaccine being my favourite) and small portions of Italian dolci like tiramusu of course, zeppole with four different kinds of filling, babà soaked in rhum and many, many more.

You will enjoy the coffee in signature blue cups too.

Pasticceria Toletta

You will find it wandering along the route between Campo San Barnaba and Ponte dell’Accademia. Right in front of a local school it turns very busy when the classes end and the children run to devour their favourite sweets before making their way back home.
Zeppole with a marsala filling have always been my favourite here, followed by strudel, best eaten still warm.

Bar Canton in Campo San Barnaba for tramezzini

In this unassuming little bar with a much larger outdoor space I’ve found one of the best tramezzini in Venice. Tremezzini are little triangle shaped sandwiches with a copious amount of filling, a staple and just another must try in Venice. In contrast to many other bars, here they are always fresh and don’t have a chance to turn soggy as they tend to sell out pretty fast, mostly by lunch time.

Osteria ai Pugni

It immediately became our „local” place, either for a snack, aperitivio or even a bottle of wine. This is one of the places where the locals go but I can assure you that the tourists receive the same attention. You can’t miss it, it’s right next to the fruit and vegetable barge at the foot of the Ponte dei Pugni.

Gelateria Nico

Situated in Fondamenta Zattere al Ponte Longo with tables facing the open waters of Giudecca Canal it offers one the prettiest spots in Venice and an unforgettable experience of enjoying a good gelato. It’s most requested speciality is „Giuanduiotto”, a portion of a gianduia ice cream covered with whipped cream. There are other flavours to choose from of course, but this place with it’s strategically positioned tables that are bathed in sunshine for almost the whole day is a great place just for a coffee or a Spritz. Being away from the San Marco area, you will be positively surprised with the pricing.

Hotel Experimental

For an aperitvo or meal with wonderful views of Giudecca. I actually particularly enjoyed it’s garden overlooking a dreamy and peaceful canal. During the prime season I’d advise to book a table.

Osteria Da Codroma

A historic place amongst a vast array of Venetian trattorias. Opened in 1896 it doesn’t seem to have changed much. The renovation of this eatery has been done very carefully and with a special attention of retaining it’s original features like wooden panels, floor and the bar counter.
Stop here for a traditional Venetian meal or at least for a few cichetti and a Spritz enjoyed along a canal.

Ai Gondolieri

A very charming and elegant restaurant a few steps away from the Salute Church and the Peggy Guggenheim museum.
It’s menu is based on the Venitian tradition but leaning towards the meaty side of it, accompanied by vegetables from the Sant’ Erasmo island, the orchard of Venice.
It’s is slightly more expensive but so worth it.

Cantinone del Vino già Schiavi

An iconic enoteca with it’s walls filled top to bottom with wine bottles and a generous display of cichetti.
It is extremely popular with locals, students and tourists and it’s a must stop for a plate of it’s famous cichetti accompanied by a glass of Prosecco, or any other local wine served by the glass.
If the weather allows, you will se a large crowd enjoying a convivial drink along a canal, moments away from the Academia Bridge.

Estro

A contemporary Venetian cuisine with a well curated natural wine list and display, served in a very cosy, professional and friendly environment. The restaurant is fairly small and I highly recommend making a reservation.

Sestiere San Polo

Antica Birraria la Corte

Campo San Polo is the second largest campo in Venice after the Piazza San Marco. The tucked away Birraria with it’s neat outdoor tables can be very often easily missed, especially when following the tourist thoroughfare rout.

It is a pizzeria and a restaurant, a reference point among the residents.
The local ingredients and tradition based menu is very versatile, seasonal and never disappoints.

The wood fired oven baked pizza is truly wonderful, thin, crisp and the toppings are of an amazing quality. In case you can’t get an outdoor table the inside courtyard is equally charming, if not better.

Pasticceria Rizzardini

The oldest pasticceria in Venice making a part of it’s history. It has been baking dolci since 1742 and they are truly exquisite.
Very often I would stop here for a cappuccino and something sweet for breakfast whilst on my way to Rialto Market, and it’s tiramisu is to die for. The premises are very cosy and small (15m2), also closed every Tuesday.

Antiche Carampane

You can really feel the passion for the traditional Venetian cuisine here.
Perhaps it’s clear message: „No Pizza, No Lasagne, No Menù Turistico” doesn’t need an introduction anymore.

The menù evolves around fresh fish (but not only) and seasonal vegetables chosen from the nearby Rialto Market. The restaurant doesn’t compromise on food and has built a very strong clientele over the years, hence it is best to book a table well in advance.

Centred around Rialto Market bacari that can’t be missed:

All’Arco, Cantina do Mori, Cantone do Spade, Al Mercà.

All of the above have a slightly different atmosphere and a selection of cichetti.
What they have all in common is a convivial, happy and welcoming atmosphere as well as sharing delicious little snacks that Venice is famous for. They are all well known stops in Venetian guidebooks, but they are still the best places to experience a quintessential Venetian food tradition for a midday snack.

Sestiere Santa Croce

Enoteca Al Prosecco is a perfect example of the essence of the Italian simplicity and sophistication whilst making the most of the ingredients.
At Al Prosecco you will find that the delicacy, flavour, attention to detail and just love for food is transmitted into every single dish or a sandwich.

Here you can enjoy chichetti, little sandwiches or sit down to a proper lunch. Just ask what can you eat and you will be given a choice of what is made on the day. I was very fond of the thinly sliced angus beef platter decorated with a delicious selection of grilled (then kept in olive oil) and fresh vegetables. But the fantasy of this family run place goes far beyond than this. Something not so easily found in Venice.

Enjoy your food with a vast selection of mainly organic and biodynamic wines whilst watching the world go by at Campo San Giacomo da l’Orio.

And perhaps after a lunch at „Al Prosecco” stop for an artisan ice cream at the Gelato di Natura, literally two steps away. All flavours are sublime and my favourite one is walnut and fig.

Osteria La Zucca boasts an incredibly cosy setting by one of the quiet Venetian canals. The dishes served are an ode to the seasonal flavours of locally grown vegetables, with a creative touch to it. This by no means implies that the restaurant is vegetarian and on the menu you can find lamb, rabbit or chicken.

I particularly enjoy it’s atmosphere during autumnal and wintery months, but there are outdoor tables as well should you visit over the warm sunny days.

Sestiere Canareggio

Pasticceria Dal Mas

When crossing the bridge Ponte degli Scalzi from the sestiere Santa Croce you will set foot in the sestiere Cannareggio. I crossed this bridge on numerous occasions walking from Dorsoduro to Pasticceria Dal Mas in order to pick up something sweet for breakfast. This pastry shop, among many others, stays invariably true to the tradition and the passion for good things that is felt at it’s door step. You could be overwhelmed by the choice but I have developed a soft spot for the marzipan Kranz.

Fondamenta della Misericordia along with Fondamenta degli Ormesini is a very lively part of Cannareggio. Just walk along Rio della Misericordia and you will stumble upon countless bars and restaurants. You will be literally spoilt for choice. Most of the places have a rustic feel to them making the area more casual and convivial. It is a very busy part of Venice (residents, students and tourists) so it wouldn’t harm to make a reservation.

Try Vino Vero for a great choice of wines and some cichetti (crostini), bookshop Sullaluna where you can enjoy tea or coffee with something sweet to go with it. Il Paradiso Perduto is a real fun and bustling place. It’s brimming (Packed) with locals but tourists are well looked after too. Try the mixed antipasti platter, bare in mind that the portions are very generous. For a fancier experience try the very elegant Osteria da Rioba.

Osteria ai Quaranta Ladroni

Slightly hidden in the depths of Canareggio, situated on a canal parallel to Rio della Misericordia. Very welcoming atmosphere offering a vast choice of fish and seafood dishes with big flavours.

We were eating here very often during the lockdown period (where opening times were limited) and the place had a truly fun and local vibe, something amazing to have been able to see.
This is my favourite place for gnocchi with granzeola (local spider crab), a staple dish in Venice.

Osteria Ca’ d’oro Alla Vedova

Hidden in a dark alley lies one of the best known Venetian osteria known not only by the locals but also international visitors. A bacaro where you stop either to sit down to a proper meal or to snack on the legendary warm deep fried meat balls. Lovely and crisp from the outside and delightfully soft from the inside. Worth giving it a try.

Sestiere Castello

Osteria Alle Testiere

Humble, little and unassuming premises but wait until you try the food. It offers one of the best (food) experiences to be found in Venice. Here the menu is created daily according to what looks appealing and what is available at the market that morning. It’s hard to believe that such a small kitchen and team can happily feed so many hungry faces. I was beguiled by Alle Testiere and what I particularly enjoy is the use of spices in it’s dishes, a legacy of Venice’s history as a merchant city at the top of the Spice Route. No wonder why it is claimed to have been able to capture the culinary heart of the city. Book your table well in advance and check for the opening/ holiday period.

Corte Sconta in other words „hidden courtyard”, which is exactly what you can expect.

What you can also expect is a sophisticated Venetian cooking attracting the residents as well as the international crowd but yet the atmosphere is very relaxed and serene. Walking around sleepy alleys of Castello trying to find the restaurant is a pure joy.

Salvmeria, a contemporary bacaro in via Garibaldi, situated just a few steps away from the Biennale Gardens. Apart from delightful cichetti you can order beautifully decorated cheese or ham boards, a plate of fresh pasta, prawns in saor, parmigiana di melanzane, grilled octopus and many more. The dishes on the menu vary according to the morning shopping.

The wine and beer list is very well curated which always adds to the experience.

The islands

If you have the time to explore the islands I strongly encourage you to do so.
Each has it’s own character: Murano is known for it’s glass making and Burano is dotted with colourfully painted houses. Torcello is very peaceful with just a handful of residents but has a quite strongly developed food scene, especially for such a small island. Visit Locanda Cipriani (Ernest Hemingway used to stay there) for a picturesque setting in the gardens during summer or a cosy meal by a fire during colder months.

Try Al Gatto Nero and Da Romano, both seafood establishments on Burano island. If you like risotto then Risotto ai Gò is a must have.
Making it’s own wine Venissa on Mazzorbo offers an idyllic, peaceful and a lovely setting for a meal, overlooking the garden and vineyard. There is a more casual contemporary osteria and the gourmet Venissa Restaurant to choose from.

I have so many fond memories of Osteria Ae Botti on Giudecca. Elegant inside, lovely tables with white linen outside, overlooking Venice. The food is wonderful, traditional but you can find a modern twist here and there, especially in a raw seafood platter. It is also a place where the locals go, either to sit down to a proper meal or for a tramezzino paired with glass of prosecco or Spritz. It’s where we had our last dinner before we left Venice, sitting by the open water of Giudecca Canal devouring moecche, a local soft shell crab, served on creamy warm polenta and sipping Lambrusco.

Nareszcie spadł deszcz. A przez deszcz mam na myśli nieprzerwane opady trwające nawet kilka dni. Ten bardzo oczekiwany moment w końcu nadszedł.

Zapewne się teraz zastanawiasz, dlaczego tak bardzo lubię wilgotną deszczową pogodę.
Tu wcale nie chodzi o deszcz sam w sobie lecz o zmieniającą się pogodę wraz z mijającymi porami roku.

Widzisz, urodziłam się i dorastałam w Polsce, gdzie żyłam zgodnie ze zmieniającymi się porami roku. Zapach młodej trawy, pierwsze przebiśniegi a po nich słoneczne żonkile, jasne kwiaty wiśni oraz świeże powietrze lasu ze swoim wachlarzem ziemistych nut, którym przygrywają odgłosy ptaków oraz zwierzyny leśnej. To dla mnie jest właśnie wiosna. Za czym również tęsknię to Polska Złota Jesień. Ciepłe jesienne miesiące ozdobione stopniowo opadającymi liśćmi, które przybierają szeroką gamę żółtych, pomarańczowych i czerwonych barw. Mogę już teraz wyobrazić sobie spacer wzdłuż majestatycznych alejek czując na sobie ciepłe złote promienie słońca, po mału gasnące ku końcowi dnia. Po jesieni nadchodzi zima, najbardziej piękna oraz zapadająca w pamięci jeżeli okryta całunem płatków śniegu. Cały krajobraz rozpoczyna nagle przypominać baśniowy i prawie surrealny obraz marzeń.

Dotychczas doświadczyłam śniegu tylko raz we Włoszech, mieszkając jeszcze w Rzymie. To było z samego rana, w pośpiechu wyskoczyliśmy z łóżka, ubraliśmy się i powędrowaliśmy z Piazza del Popolo w kierunku Piazza di Spagna, pozostawiając za sobą pierwsze ślady na nienaruszonym śniegu. Następnie przechadzaliśmy się po poprzecznie biegnących uliczkach, starając nacieszyć się momentem typu Narnia wiedząc, że ta urocza atmosfera nie potrwa długo przy rosnących temperaturach.

Poza (głównie) nagłymi i krótko trwającymi ulewami, w Rzymie padało bardzo mało. Przechodziliśmy przez długie okresy nieskazitelnie błękitnego nieba i wysokich letnich temperatur, gdzie nawet najbardziej odporna roślinność stała się żółta i następnie wyschła.
Zatem stąd bierze się moja nostalgia i wewnętrzne pragnienie przeżycia sztormów, błyskawic i całej aury otaczającej życie nad otwartą wodą. Jeżeli przeczytałaś /przeczytałeś jakikolwiek mój wpis odnoszący się do Wenecji, zauważysz, że dla mnie La Serenissima jest najpiękniejsza, atmosferyczna i majestatyczna podczas chłodnych i otulonych mgłą zimowych dni.

W drugim deszczowym dniu usiadłam przy stole znajdującym się przy wysokich gotyckich oknach z widokiem na nasz kanał i zdecydowałam aby napisać kilka słów oraz podzielić się moimi ostatnimi przygodami kulinarnymi. W chwili obecnej kolejnego lockdownu restauracje otwarte są jedynie z ofertą jedzeniem na wynos. Tak jak uwielbiam krzątanie się w mojej ulubionej przestrzeni tzn. kuchni i używanie prawie wszystkich patelni jakie posiadam, rozpoczęłam przygotowywać prostsze jednogarnkowe dania, które łatwo odgrzać następnego dnia lub te dania, które wymagają jedynie połączenia składników i ich przemieszania. Do tego znalazłam idealną formułę na przerwanie codziennego domowego rytuału gotowania. Dwa razy w tygodniu bierzemy posiłki na wynos. Jest kebab, na którego zawsze mamy ochotę, oraz kuchnia japońska z restauracji, która jest wyśmienita i praktycznie „pod domem”.

Ostatnio gotowałam dużo potraw, które są ze mną od zawsze i dostarczają nam ogromną przyjemność, ale „wyczarowywałam” także wiele innych, prostych, pełnych smaku oraz pysznych potraw będących wręcz balsamem dla duszy. Jest to stanowczy dowód na to, że jeżeli mowa o jedzeniu, często najprostsze rzeczy są najbardziej wyśmienite. Włochy oczywiście nie są wyjątkiem od tej reguły. Regionalna kuchnia włoska jest wręcz celebracją (ucztą) prostoty.
Wiele moich ostatnich kulinarnych przygód było podyktowane lokalnymi produktami, pogodą, restauracjami, w których jadłam, artykułami oraz książkami, które niedawno przeczytałam czy też programami gastronomicznymi, które obejrzałam. Rozgrzewające i syte dania (powszechnie już znane jako comfort food) takie jak: zapiekane ziemniaki przekładanie porem i parmezanem; gratin z gryczanego makaronu z boćwiną oraz serem Toma; różne gatunki mięsa wolno gotowane w sosie pomidorowym z jagodami jałowca; owoce morza oraz wybrane pokrojone ryby w sosie pomidorowym, wzbogaconym nasionami kopru rzymskiego pochodzą z programów kulinarnych telewizji BBC z udziałem Antonio Carluccio (który niestety już nie jest wśród nas). Programy te nie były mi obce, ale z całą szczerością przyznaję, że oglądając je ponownie po latach mieszkania we Włoszech bardziej je doceniam oraz wyraźniej rozumiem ich przesłanie.

Tuż przed lockdown odwiedzaliśmy często wyspę Giudecca. Przez przypadek, jak to często bywa, natknęliśmy się ns naszą obecnie ulubioną osterię. Mieliśmy zatrzymać się jedynie na aperitivo ale po chwili poprosiliśmy o talerz makaronu, jako że od razu staliśmy się głodni.
Zarezerwowaliśmy stolik na niedzielny obiad, oraz na kolejny obiad i tak dalej. Tylko lokalna kuchnia we wspaniałym wydaniu, niezwykle przyjemna, luźna atmosfera wprowadzona przez osoby prowadzące to miejsce. To był sam początek na sezonowe moeche, typowe dla weneckiej laguny malutkie kraby o miękkiej skorupie. Były one słodkie, głęboko smażone podane na kremowej żółtej polencie (najlepszej jaką jadłam). Jest to lokalny specjał pojawiający się sezonowo, warty spróbowania wiosną lub jesienią.

Nasze lunche zakańczaliśmy kieliszkiem schłodzonego słodkiego wina na bazie poziomek. Jego smak był tak szczery i sugestywny, że moje kubki smakowe powędrowały do Polski, gdzie truskawki, maliny oraz poziomki nie mają sobie równych. Wino jest wyrabiane przez zaprzyjaźnione z rodziną osoby i nie ma go w karcie win. Jest to specjał wieńczący posiłek regularnej klienteli kochającej dobrze jeść.

Zapiekane Tagliatelle z Szynką oraz Sosem Béchamel/ Tagliatelle Gratinati pojawiło się w moich myślach podczas przechodzenia obok restauracji Harry’s Dolci (Giudecca). Danie wspaniale nadaje się do odgrzania, dlatego zawsze piekę dla nas podwójną porcję i na następny dzień ze smakiem dokańczamy to co pozostało. Rzecz obecnie (w dobie pandemii oraz prawie wszystkich posiłków domowych) bardzo dla mnie ważna i wygodna, nie do przecenienia.

Mamy już dobrze rozpoczęty sezon na szparagi, białe oraz zielone, i kilka tygodni temu podzieliłam się przepisem na Tartę ze Szparagami, Speckiem oraz Świeżym Kremowym Serem. Speck jest katalizatorem smaku, nadaje on potrawie lekko słonego i wędzonego posmaku, który harmonijnie współgra ze szparagami. W regionie Veneto szparagi podawane są pokryte sosem na bazie ugotowanych i rozgniecionych jajek, wymieszanych z dressingiem (musztarda, ocet z wina, oliwa). Oczywiście sos można zmiksować na gładką konsystencję. Jest to posiłek już sam w sobie, najlepiej przegryzany kromką chrupkiego chleba.

Czytając „Che la Festa Cominci” Niccolò Ammanitiego, powieść opisująca pewne sceny oraz wydarzenia rzymskiego społeczeństwa, natknęłam się na fragment, który w szczególności przykuł moją uwagę. Odnosi się on do frittaty di macceroni przygotowanej przez ciotkę Immę w Gaecie. Gaeta, w regionie Lacjum, jest znana ze swoich oliwek. Nie mogę ich kupić tutaj w Wenecji, ale są wszędzie dostępne oliwki taggiasche z Ligurii. Dodałam je wraz z kaparami do sosu pomidorowego, wymieszałam z makaronem, efektywnie przygotowując Pasta alla Puttanesca. Słynne proste danie, z którego na następnym dzień zrobiłam dla nas frittatę. We Włoszech to bardzo powszechny sposób wykorzystania tego, co pozostało z poprzedniego dnia. Wystarczy podsmażyć z obu stron płaski dysk zwartego pozostawionego na noc makaronu. W ten sposób otrzymujemy pyszne, lekko chrupiące szybkie danie makaronowe. W tradycyjnym przepisie nie ma filetów anchois, ale ja lubię je dodawać. Nadają one bowiem pewnego charakteru i wzbogacają smak dania.

Zanurzając się głęboko w prostotę połączoną z produktami o dobrej jakości oraz pasję, z którą Włosi gotują oraz jedzą, Spaghetti al Limone e Mascarpone zasługują na jedną z głównych nominacji. Świeży kremowy ser mascarpone, odrobina śmietany oraz intensywny, rześki i zniewalający aromat cytryny jest wszystkim, czego potrzeba do przygotowania niezmiernie szybkiego i znakomitego dania typu: lato na talerzu.

Dość często kupuję dla nas selekcją małych smakołyków z różnych cukierni i piekarni, jako że mają one różne oferty jak i wgląd do weneckiej słabości do słodyczy. Bardzo lubię niewielkie porcje tiramisu, w sam raz na jeden kęs, sprzedawane przez Pasticceria Tonolo. Ponadto, prócz zamiany ciasteczek savoiardi na biszkopt, Tonolo przekłada swoje tiramisu cienką taflą chrupiącej ciemnej czekolady, która wspaniale łączy ze sobą poszczególne komponenty.
Pachnące Wanilią oraz Przekładane Ciemną Czekoladą Tiramisù to moja domowa wersja tej kremowej przyjemności, zainspirowana właśnie cukiernią Tonolo (Dorsoduro) i mam nadzieję, że swoją znakomitością oraz prostotą urzeknie również Ciebie.

Nasz stół jadalny, marmurowy blat do ugniatania ciasta na makaron a jednocześnie moje biurko, usytuowane jest przy najwyższych oknach jakie kiedykolwiek miałam. Okna te, ciągnące się od podłogi po sufit, szeroko otwierają się na balkon w stylu gotyckim, na którym, jak tylko się tutaj wprowadziliśmy, posadziliśmy jaśmin. Rośliny są nadal niewielkich rozmiarów, ale z czasem urosną i rozprzestrzenią się nabierając nasyconego żywego zielonego koloru przeplatanego białymi kwiatkami o urzekającej woni.

Ciemno czerwone palazzetto (małe palazzo) nad jednym z wielu weneckich kanałów stało się obecnie naszym domem. Automatycznie można sobie od razu wyobrażać dostojne pałace ciągnące się wzdłuż Canal Grande widząc przed sobą słowo palazzo (pałac). We Włoszech w ten sposób nazywa się reprezentacyjne budynki mieszkalne, ogólnie to ujmując. Nasz jest o wiele skromniejszy, ale nadal zarezerwuj sobie w myślach długi pokój typu piano nobile o wysokim, ciemnym drewnianym suficie oraz mozaikowej podłodze.

Odgłos chlupiącej wody od razu wprawia w dobry nastrój. Nie ma dla mnie nic przyjemniejszego dla ucha niż delikatny dźwięk lekko pluszczącej wody, spadającego deszczu oraz przepływających niewielkich łódek, prawie zawsze z psem na pokładzie. Ten moment jest jeszcze przyjemniejszy jak zasiadamy przy stole do posiłku lub kiedy nadrabiam zaległości przy komputerze. Pod naszymi oknami przypływają również gondole. Latem słuchałam anegdot oraz rozmów toczonych pomiędzy gondolieri oraz turystami, głównie włoskimi i w znacznie mniejszej ilości (z wiadomych przyczyn).

Wenecja obecnie jest marzeniem. Zupełnie pusta, tak piękna i romantyczna. Egoistycznie patrząc, jest to dla mnie niewiarygodnie wspaniałe i niezapomniane przeżycie. Ale niemożliwością jest też przejście obojętnie obok dewastujących skutków pandemii dotykających wszelakie biznesy.

Siedząc przy moim marmurowym biurku, moja uwaga rozpoczyna się rozpraszać z dwóch powodów. Pierwszy to relaksujący odgłos padającego deszczu. Drugi to napływające pomysły co ugotować na Walentynki. Przyznam, że nigdy tak naprawdę nie świętowaliśmy Walentynek w nadzwyczajny sposób.
W tym roku jednak, kiedy cykl dnia wyznaczany jest przez śniadanie, obiad i kolację (i niekiedy apertitivo, w zależności jaki miejsce jest czynne), postanowiłam uczynić ten dzień bardziej wyjątkowym niż w przeszłości i nieco odmiennym od codziennej typowej kolacji w domu. Na myśl nasuwa się od razu ulubiona, od niedawna, pasta Dégustatura z sosem z orzechów włoskich jako danie główne. Orzechy można przygotować sobie już wcześniej ucierając je z dosłownie odrobiną czosnku. Później dodaje się trochę wody, w której gotuje się makaron, doprawia solą, pieprzem oraz świeżymi ziołami, tworząc bardzo przytulny, pyszny i zarazem elegancki sos. Element w postaci świeżego pokrojonego pomidora nadaje zaskakującej świeżości i spaja danie w jedną całość.

Owoce morza od zawsze były i są dla nas słabostką. Z nieznanego dla mnie powodu noszą one miano czegoś bardzo wytwornego, być może dlatego, że są one bardziej skomplikowanym oraz wyrafinowanym produktem to przygotowania. Teraz mam w głowie przegrzebki, najprawdopodobniej zapiekane z małymi karczochami, polane prosecco i podane w muszlach.

Mieszkając w Rzymie udało mi się kupić przegrzebki jedynie dwa razy i ogromnie się za nimi stęskniliśmy. Jednak Walentynki przypadają w niedzielę, więc prawdopodobnie z nich spasuję.
Jakkolwiek nigdy nie miałam złego doświadczenia odnośnie świeżości kupując ryby z mojego ulubionego stanowiska na Rynku Rialto, nadal czuję lekką obawę pozostawiając rybę lub owoce morza na następny dzień (na podstawie doświadczeń z przeszłości).

Zastąpię przegrzebki ośmiornicą, z którą akurat zawsze czuję się bezpiecznie, a ponadto, wręcz gotuje się ona sama. Jedyne na co należy zwrócić uwagę to czas jej gotowania, tak, aby była miękka i delikatna. Przyrządzę ją a la Gallega, innymi słowy doprawię ugotowaną, najlepiej nadal ciepłą, pokrojoną ośmiornicę solą morską, wędzoną papryką oraz szczodrze poleję oliwą. Bezstresowe danie i jednocześnie ulubiona wersja Dégustateura.

Krzątając się jeszcze w kuchni rozpoczniemy nasz wieczór od przekąsek. Zapewne od szynki Parmeńskiej lub podobnej, przekładanej Gorgonzoli Dolce z mascarpone rozsmarowanej na kawałkach świeżego chleba o chrupiącej skórce oraz lampką prosecco (bardzo schłodzonego jak dla mnie).
Specjalna okazja wymaga specjalnego wina. Od bardzo długiego czasu chciałam spróbować białego lokalnego wina Orto di Venezia, pochodzącego z wyspy Sant’ Erasmo. Bardziej lokalnie już nie można. Butelka jest kupiona i czeka na schłodzenie. Ah, już nie mogę się doczekać tej kolacji.
Czas wybrać dolci. Jest jedno ciasto, które jest bardzo szczególne dla nas, mianowicie jest to dekadenckie mokre ciasto z roztopionej ciemnej czekolady, kremu kasztanowego i pachnące orzechami laskowymi. Kwintesencja Piemontu, smaków, które kochamy.

Podczas minionych Świąt oraz na Nowy Rok stół jadalny podczas posiłku oświetliłam wyłącznie migotającymi światełkami świec, a było ich dużo. I właśnie w ten sam sposób nakryję nasz stół na Walentynkową domową kolację, z nadzieją, że nada on tej poszukiwanej innej oraz wyjątkowej atmosfery, jaka powinna tej uroczystości przyświecać.